Paul Rinkens

Oprichter Happy Fuel en Holikiday

Met voormalig hotelier en MVV-voorzitter Paul Rinkens wandelde ik over de Sint-Pietersberg. Van alles en nog wat passeerde de revue. Maar wat me het meest bijbleef, waren zijn diep-persoonlijke ervaringen met ‘2020’. Pauls verhaal was een belangrijke inspiratiebron voor deze serie. Logisch dus dat ik hem er nog eens over spreek.

Donderdag de 12^e

Ik kan me niets bijzonders herinneren van die persconferentie. Die had op mij nul impact. Ik vond de lockdown zelfs fijn. De regering hielp mij om zes stappen terug te doen. Die dwang kwam mij goed uit. Ik voelde dit als een instrument om eindelijk de stap te maken. Want ik kwam maar nooit los uit het systeem waar ik mezelf in gezet had. Ik stond er middenin, wilde er dolgraag uit maar wist niet hoe dat moest. Nu haalde een hogere kracht mij eruit.

Genieten van de lockdown

Toen alle afspraken werden afgezegd heb ik mezelf opgelegd niets te doen. Ik ging voor het eerst in mijn leven naar binnen, in plaats van naar buiten. Daarvoor moest ik gaan zitten. En blijven zitten. Dat ging natuurlijk voor geen meter, er is altijd die onrust! Daarom zocht ik mensen die me daarbij konden helpen.

De wikkels verdwenen

Mijn leven heb ik vormgegeven door het verzamelen van kennis, kennissen, materie, allemaal wikkels. Maar ik voelde me niet meer senang in dat systeem. Ik liep daar al langer mee. Toch stapte ik er niet uit omdat het ook wel comfort bood. En mijn ego bleef zeggen: blijf dit nou doen, hier ben je goed in. En nu opeens merkte ik dat er tijd, ruimte en licht ontstonden om eruit te stappen. Nú kon de wikkel er af. Nú kon de ware Paul tevoorschijn komen. Ik had het gevoel dat ik uit de gevangenis kwam.

Ont-wikkeling

Ik ben heel veel gaan lezen. En praten met ont-wikkelaars: mensen die me hielpen met het ‘afleggen van’. En nu is dat mijn missie: ont-wikkelen. Omgevingen creëren bij bedrijven, impulsen geven aan mensen die ertoe bijdragen dat ze de weg terugvinden. Naar hun origineel. Naar wie ze echt zijn. Voor mij was dat de Paul van 55 jaar terug. ‘Met de kennis van nu’ heb ik altijd geweten dat ik te veel energie stak in de dingen om me heen.

Genieten van de afdaling

Mijn verstand zei me dat ik die wikkels nodig had om mezelf te ontdekken: kennis, kennissen, ervaringen. Ik was er van overtuigd dat ik zó op het topje van de berg zou komen. Eenmaal daar zou ik ontdekken hoe geweldig het uitzicht is. Nou, ik ben er geweest maar mag nu gelukkig weer afdalen. En weet je wat het mooiste is? Het uitzicht wordt steeds mooier! Je ziet alles van dichterbij. Ik had dat uitzicht op de top nodig om tot dit inzicht te komen.

Geen magie op de top

Op de top zou ik dus magie gaan ervaren. Maar op het moment dat ik mijn eerste bedrijf verkocht voelde ik op die top he-le-maal niks. Terwijl ik had gedacht dat de Vesuvius en Etna tegelijk zouden ontploffen, bij wijze van spreken. Maar er gebeurde niets…

Makkie van een miljoen

Ik heb van alles gedaan. Retraites, in mijn eentje wandelen naar Santiago. Zo ben ik mezelf meer en meer aan het ontmoeten. Dat is prachtig. Al is het in het begin het engste wat je kunt doen. Daarbij vergeleken is een lening van een paar miljoen een makkie. Maar dat deed ik puur rationeel, machinaal. Nu voel ik alleen nog maar.

Scherpere keuzes

In maart zei ik: “Ik ben er niet meer”. Pas in oktober begon ik weer. Ik ben gestopt met werken en begonnen met ont-wikkelen. Ook met Happy Fuel. Ik wil alleen nog bijdragen aan de ont-wikkeling bij bedrijven. Ik volg mijn hart en wil iets doen met mensen bij wie mijn energie resoneert. Ellis (zijn partner in Happy Fuel, mk) en ik hebben afgesproken dat we geen plannen meer maken. We gaan uit onszelf concepten ontwikkelen en kijken wie daar interesse in heeft. Niet meer Happy Fuel ‘doen’ maar Happy Fuel ‘maken’ en iets neerzetten samen en voor anderen. Ik maak nu alleen nog iets omdat zodat het een ander raakt, niet meer om het groot te laten worden. De eerste Qbic kwam uit mijn hart: een backpack-hotel tussen de advocaten op de Zuidas. Maar dat Qbic-kunstje nog eens doen in 10 grote Europese steden zou ik nu niet meer willen.

Tevreden zijn

We zijn er als maatschappij aan toe om voor onszelf te kiezen. We zijn tot stilstand gekomen, niet alleen door het thuiswerken. En hoe mooi is het dan om tevreden te zijn? ‘Te vrede’, letterlijk. Als horecamens behaagde ik veertig jaar lang anderen. Ook toen voelde ik het wanneer iemand niet oprecht was, maar zei ik niks. Ik dacht dat ik ze wel zou veranderen. Maar de wikkel kostte me te veel energie. Nu zeg ik rigoreus als ik voel dat er iets niet klopt. Toen ik dat voor het eerst deed, voelde dat meteen goed.